กำลังใจ…

ความจริงอยากอัพบล็อกมานานแล้วหล่ะ แต่ยังไม่มีหัวข้อโดนๆให้เขียนเท่าไหร่…

ช่วง2-3 วันก่อนหน้านี้ มีเหตุการณ์หลายๆอย่างเกิดขึ้นในเมืองไทย โดยเฉพาะเมืองหลวงของเรา สื่อต่างๆเรียกเหตุการณ์นี้ว่า “วิกฤติการเมืองไทย” ผมคงไม่พูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่หรอกนะว่าฝ่ายไหนเป็นอะไร ยังงัย ฝ่ายไหนผิด ฝ่ายไหนถูก เพราะมันไม่ใช่แก่นสารที่ผมจะพูดในหัวข้อนี้…

ดูข่าวมามาก อยากจะระบาย อยากจะสะท้อนถึงผลพวง ของสิ่งที่มันเกิดขึ้น หลังจากเกิดจลาจลในเมืองหลวง ตึก อาคาร ธนาคาร บ้านช่องต่างๆ ถูกเปลวเพลิงกลืนกินจนไม่มีชิ้นดี หลังจากเหตุการณ์สงบ ผมติดตามข่าว และสื่อต่างๆ ปฎิเสธไม่ได้ว่าผลลัพธิ์จากวิกฤติการครั้งนี้คือ ซากปรักหักพังของ อาคาร บ้านเรื่อน และผลพวงจากซากปรักหักพัง บ้านเรื่อน ก็คือ ที่อยู่ ที่กิน ที่ประกอบอาชีพ ทำมาหากิน ของคนที่นี่ ซึ่งเปรียบเสมือนหม้อข้าวของพวกเขา พ่อค้า แม่ค้า หลายคนที่มีร้านอยู่พื้นที่ทีเกิดเหตุการณ์ ไม่ว่าจะย่านราชประสงค์ หรืออนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ให้สัมภาษณ์กับนักข่าวทั้งน้ำตาว่า พวกเขาหมดตัวแล้ว นอกจากหมดตัวแล้วยังเป็นหนี้อีก หนี้ที่กู้มาเพื่อลงทุน ประกอบกิจการ แต่ตอนนี้กิจการไม่มีอีกแล้ว ผมเชื่อว่าคนที่ติดตามข่าวก็น่าจะได้ดู ได้เห็นเหมือน กับผม อย่างห้าง CTW ก็ว่าเหอะ เขามีวงเงินประกันอยู่มาก แต่กับพ่อค้า แม่ค้า รายเล็กรายน้อยล่ะ ไม่มี ประกันอะไรซักอย่าง น่าเห็นใจครับ… นี่ยังไม่รวมถึงพนักงานลูกจ้างต่างๆ ที่ต้องตกงานเพราะไม่มีที่ทำงานนะครับ
ดูข่าวทำนองนี้แล้วสะเทือนอารมณ์ที่สุด…

ทั้งหมดที่เกริ่นมาซะยืดยาวเนี่ย เพราะอยากบอกว่า เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่ได้รับความเดือนร้อนจากเหตุกาณ์ครั้งนี้ และขอให้ยิ้มสู้กับมัน และผ่านฝันร้ายนี้ไปให้ได้…เป็นกำลังใจครับ…

“ใบไม้เก่าร่วงหล่นจากต้นลงสู่โคนเพื่อเป็นปุ๋ยให้ตัวมันเอง
ประสบการณ์ที่เลวร้ายในชีวิตเป็นอาหารวิเศษให้เราเจริญเติบโตและเข้มแข็งขึ้น”
จาก รอยเท้าเล็กๆของเราเอง, วินทร์ เลียววาริณ